Vikipedi

Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu

Suriye İç Savaşı'ndaki muhalif grupların koalisyonu
(Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu Başkanı sayfasından yönlendirildi)

Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu (Arapça: الائتلاف الوطني لقوى الثورة والمعارضة السورية), yaygın adıyla Suriye Ulusal Koalisyonu (SUK) (Arapça: الائتلاف الوطني السوري) ya da Suriye Ulusal Devrim Koalisyonu (SUDK), Suriye İç Savaşı'ndaki muhalif gruplardan oluşan ve Kasım 2012'de Katar'ın başkenti Doha'da kurulan bir koalisyondur. Şam'daki Emevi Camii'nin eski imamı ve ılımlı bir isim olan Muaz el-Hatib koalisyonun başkanlığına seçildi ve 21 Nisan 2013 tarihinde istifa etti.[3] Her ikisi de önde gelen demokrasi aktivistleri olan Riyad Seyf ve Süheyir Etâsî başkan yardımcısı seçildi. Üçüncü başkan yardımcılığı makamı, seçilecek bir Kürt şahsiyet için boş kalacaktır.[4] Mustafa Sabbah koalisyonun genel sekreteri olarak seçildi.[5] Koalisyonun 114 sandalyeli bir konseyi var, ancak bunların hepsi dolu değil.[2]

Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu
Arapça: الائتلاف الوطني لقوى الثورة والمعارضة السورية
Kuruluş11 Kasım 2012
Kuruluş yeriDoha, Katar
AmaçBeşşar Esad'a ve Suriye hükûmetine karşı muhalefet ve bunların değiştirilmesi
Merkezİstanbul, Türkiye[1]
Hizmet bölgesiSuriye
Resmî dillerArapça
BaşkanHadi el-Bahra
Başkan YardımcılarıAbdülmecid Bereket
Dima Musa
Abdülhekim Beşşar
Genel sekreterHeysem Rahmi
Ana kurumSuriye muhalefeti
ÜyelikYaklaşık 114 üyeden oluşan Konsey[2]
Resmî siteen.etilaf.org
SUK tarafından resmi olarak kullanılan bayrak

31 Mayıs 2013 tarihinde koalisyon, Özgür Suriye Ordusundan 15 temsilciye üyelik vererek Suriye'deki isyancıların ilk kez bir siyasi grupta doğrudan temsil edilmesine olanak sağlamıştır.[2] 6 Temmuz'da koalisyon yeni liderini seçti. Ahmed el-Cerba başkan, Enes el-Ebda ise genel sekreter olarak seçildi. 14 Eylül 2013'te Ulusal Koalisyon Ahmed Tumeh'i Suriye için kurulacak geçici hükümetin başbakanı olarak seçti.[6] 25 Eylül 2013 tarihinde bazı İslamcı gruplar "Ülkeye dönmeden yurt dışında kurulan tüm gruplar bizi temsil etmiyor" diyerek Suriye Ulusal Koalisyonunu reddetti.[7]

Yapı ve amaçlar

değiştir

Ulusal Koalisyon Kasım 2012'de kurulduğunda başkanlığına Muaz el-Hatib'i, başkan yardımcılıklarına Riyad Seyf ve Süheyir Etâsî'yi, genel sekreterliğe ise Mustafa Sabbah'ı seçti.[5] Koalisyonun, 22'si Suriye Ulusal Konseyinden olmak üzere yaklaşık 63 üyeden oluşan bir konseyi bulunmaktadır.[5][8]

24 Mart 2013 tarihinde Muaz el-Hatib sürpriz bir açıklama yaparak koalisyon başkanlığından istifa ettiğini duyurdu. O sırada herhangi bir neden belirtmemiş olsa da daha sonra uluslararası ve bölgesel aktörlerin müdahalesinden bahsetti; röportajı yapan kişi bunların Katar ve Suudi Arabistan olduğunu söyledi.[9] Koalisyon el-Hatib'in istifasını reddetti. Hatib hala Suriye muhalefetinin "birincil sesi" olarak görülüyordu ve ertesi gün Arap Birliği Hatib'e koalisyonun Arap Birliği delegasyonuna başkanlık etme görevi verdi.[10] Hatib, 21 Nisan 2013 tarihinde istifasını teyit etmeden önce neredeyse bir ay daha görevine devam etti.[3]

Ulusal Koalisyonun ana hedefleri Beşşar Esad hükümetini ve "onun sembollerini ve destek sütunlarını" değiştirmek, "güvenlik servislerini dağıtmak", Özgür Suriye Ordusunu birleştirmek ve desteklemek, Esad hükümetiyle diyalog ve müzakereyi reddetmek ve "Suriyelilerin öldürülmesinden, [Suriye'nin] yıkılmasından ve [Suriyelilerin] yerlerinden edilmesinden sorumlu olanlardan hesap sormak"tır.[11]

Suriye Ulusal Konseyi, koalisyonun Cenevre görüşmelerine katılma kararını protesto ederek 20 Ocak 2014 tarihinde koalisyondan çekildi.[12]

İç tanınma

değiştir

Suriye Yerel Koordinasyon Komiteleri (LCCSyria) "Ulusal Koalisyona katılımlarını bir kez daha teyit ettiklerini" açıkladı ve "LCCSyria, Ulusal Koalisyonun devrime hizmetinde başarılı olması için çok çalışmıştır ve hiçbir çabadan kaçınmayacaktır.” şeklinde belirtti.[11] Ulusal Koalisyon Eylül 2013 veya daha öncesinde Özgür Suriye Ordusu tarafından desteklenmiştir.[13][14]

LCCSyria'ya göre 16 Kasım 2012 tarihinde Suriye'de 497 sokak gösterisi düzenlenmiş olup bunların 121'i Hama'da "Ulusal Koalisyona destek ifade eden" ve 104'ü İdlib'de Ulusal Koalisyona "devrimcileri destekleme" çağrısı yapan gösterilerdir.[15]

Koalisyon başkanının seçilmesinin ardından birçok İslamcı medya kuruluşu Şeyh Muaz el-Hatib liderliğinde yeni bir devrim bloğunun kurulmasını onayladıklarının sinyallerini verdi. Londra merkezli Şam mezunu Afrikalı Müslüman din adamı Şeyh Dr. Abu-Abdullah Abdul-Fattah Adelabu, öğrencilerine ait EsinIslam of The Awqaf London adlı portalda soruları yanıtlayarak İslamcıları ve onlara bağlı kuruluşları koalisyon liderliğini desteklemeye çağırdı.[16]

 
İtalya'nın Bologna kentindeki Koalisyon destekçileri

El-Nusra Cephesi ve diğer 13 silahlı grubun üyeleri 19 Kasım 2012 tarihinde YouTube'da yayınladıkları bir videoda "Ulusal Koalisyon adı verilen komplocu projeyi oybirliğiyle reddettiklerini ve Suriye'de bir İslam devleti kurma konusunda mutabık kaldıklarını" açıkladılar.[13] Bir gün sonra, bu gruplardan biri olan Tevhid Tugayının komutanları Halep Askeri Konseyi ve Askeri Geçiş Konseyi üyeleriyle birlikte bir videoda yer aldı. Ulusal Koalisyonu desteklediklerini ve önceki günkü açıklamanın Ulusal Koalisyonda yeterince temsil edilmeyen "sahadaki devrimci güçler" tarafından yapıldığını belirttiler.[17] Özgür Suriye Ordusunun Halep'teki lideri Abdül Cabbar el-Okaydi 19 Kasım'da yapılan açıklamaya şu yanıtı verdi: "Bu gruplar sahadaki bir dizi askeri grubu temsil ediyor ve onların pozisyonunu yansıtıyor ancak Halep'teki tüm askeri güçler aynı fikirde değil. Askeri konsey Ulusal Koalisyon'u desteklediğini ve onunla işbirliği yaptığını açıkladı."[13] 19 Kasım açıklamasında adı geçen grupların üyeleri Thomson Reuters'a ulaşarak ‘açıklamayla hiçbir ilgileri olmadığını’ ve gruplarının bazı üyelerinin videoda yer aldığını belirttiler.[18]

21 Kasım 2012'de Suriye'nin kuzeyindeki toprakları kontrol eden Kürt Demokratik Birlik Partisi (PYD) yeni koalisyonu reddetti ve "Türkiye ve Katar'a itaat etmekle" eleştirdi.[19] Kürt Ulusal Konseyi, Suriye Ulusal Koalisyonuna katılmayı kabul etti; PYD ise bunu yaptığı için KUK'u eleştirdi.[20]

The Economist'e göre, Eylül 2013 sonu itibarıyla, "Amerika'nın Suriye rejimini kimyasal silah kullandığı için cezalandırmak amacıyla füze saldırısı düzenlemekten vazgeçmesinden bu yana geçen bir ay içinde, Suriye Muhalefet Koalisyonu giderek önemsiz hale geldi."[21]

Ekim 2013'te Selim İdris liderliğindeki Özgür Suriye Ordusu Yüksek Askeri Konseyi, SUK'un o dönemki başkanı Ahmed el-Cerba ile bir araya geldi. YAK, Ulusal Koalisyonu Suriye muhalefetinin "sivil otoritesi" olarak tanıdı.[22]

2015 yılı boyunca Suriye muhalefetini temsil eden bir rakip, Kuzey Suriye Federasyonu - Rojava bağlamında büyüyen Suriye Demokratik Güçleri ve onların siyasi kolu olan Suriye Demokratik Konseyi şeklinde ortaya çıktı.[23]

25 Nisan 2018 tarihinde Mare' kasabasında bulunan ÖSO'ya bağlı Mu'tasım Tugayı, Ulusal Koalisyonun ulusal kararlar alamaması nedeniyle Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonunu tanımadığını açıkladı. Grubun kararı George Sabra, Süheyir Etâsî ve Halid Hoca'nın Ulusal Koalisyondan istifa etmesinden saatler sonra geldi.[24]

Uluslararası tanınma

değiştir
 
Koalisyon üyeleri Doha'da. Merkezde, eski başkan el-Hatib, eski başkan yardımcıları Seyf ve Etasi ile birlikte SUK'un tüm başkanları Galyun, Seyda ve Sabra

Mart 2013 itibarıyla en az yirmi devlet SUK'u 'Suriye halkının (tek) meşru temsilcisi' olarak tanımıştır. Ancak, çoğu bu kurum tarafından üretilen resmi belgeleri tanımamaktadır.[kaynak belirtilmeli]

Ulusal Koalisyonun Suriye'nin meşru temsilcisi olarak diplomatik tanınması
Yönetim Tanınma tarihi Doğrudan terminoloji
1–18   Katar 12 Kasım 2012 Suriye'nin tek meşru temsilcisi.[25]
19   Fransa 13 Kasım 2012 Suriye halkının ve demokratik Suriye'nin gelecekteki geçici hükümetinin tek temsilcisi.[26][27]
20   Türkiye 15 Kasım 2012 Suriye halkının tek meşru temsilcisi.[28]
21   İtalya 19 Kasım 2012 Suriye halkının isteklerinin meşru temsilcileri (İtalya Başbakanı'nın bir televizyon kanalına verdiği mülakat sırasında yaptığı sözlü açıklama).[29]
22   Birleşik Krallık 20 Kasım 2012 Suriye halkının tek meşru temsilcisi.[30]
23   İspanya 29 Kasım 2012 Suriye halkının tek meşru temsilcisi.[31][32][33]
24–25   Danimarka 9 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[34]
24–25   Norveç 9 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[35]
26–29   Hollanda 10 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[36]
26–29   Almanya 10 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[36]
26–29   Belçika 10 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[36]
26–29   Lüksemburg 10 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[36]
30   ABD 12 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[37]
31   Avustralya 13 Aralık 2012 Suriye halkının meşru temsilcisi.[38]
32   Malta 22 Mart 2013 Suriye halkının tek yasal temsilcisi.[39]
–   Avrupa Birliği 19 Kasım 2012 Suriye halkının isteklerinin meşru temsilcileri.[40]

Diplomatik temsiliyet

değiştir

17 Kasım 2012 tarihinde Munzir Makhus Fransa tarafından Ulusal Koalisyon temsilcisi ve "geçici bir hükümet kurulup uluslararası alanda tanındığında" Suriye'nin müstakbel büyükelçisi olarak tanınmıştır.[41]

20 Kasım'da Birleşik Krallık koalisyonu siyasi bir temsilci atamaya davet etti.[42] Ulusal Koalisyon 26 Kasım'da Velid Safur'u İngiltere büyükelçisi olarak atadı.[43]

23 Kasım'da Katar koalisyondan bir büyükelçi atamasını isteyerek yeni muhalefet organından bir elçi kabul edeceğini açıklayan ilk Arap ülkesi oldu.[44] SUK'un Katar'daki büyükelçiliği 27 Mart 2013 tarihinde açıldı.[45]

5 Mayıs 2014 tarihinde Koalisyona resmi olarak diplomatik statü verilmiş ve Washington ofisi daha önce ABD'de Yabancı Misyon olarak tanınmıştır. Washington Ofisi'ne yabancı misyon statüsü verilmeden önce Dışişleri Bakanlığı mevcut Washington Büyükelçiliği ile birlikte birkaç bölgesel konsolosluğu kapatmıştı.[46]

Liderlik

değiştir

Başkanlar

değiştir
Sıra Fotoğraf Ad

(Doğum-Ölüm)

Görev başlangıcı Görev sonu Siyasi parti Not(lar)
1   Muaz el-Hatib

(1960-)

11 Kasım 2012 22 Nisan 2013 Bağımsız
—
—   George Sabra

(1947-)

22 Nisan 2013 6 Temmuz 2013 Suriye Ulusal Konseyi Vekaleten.[47]
2   Ahmed el-Cerba

(1969-)

6 Temmuz 2013 9 Temmuz 2014 Suriye Ulusal Konseyi 5 Ocak 2014 tarihinde yeniden seçilmiştir.
3   Hadi el-Bahra

(1959-)

9 Temmuz 2014 4 Ocak 2015[48] Bağımsız
—
4   Halid Hoca

(1965-)

4 Ocak 2015 5 Mart 2016 Bağımsız 3 Ağustos 2015 tarihinde yeniden seçilmiştir.[49]
5   Enes el-Ebda

(1967-)[50]

5 Mart 2016[51] 6 Mayıs 2017[52] Suriye Ulusal Konseyi
—
6   Riyad Seyf

(1946-)

6 Mayıs 2017 6 Mayıs 2018 Bağımsız
—
7   Abdurrahman Mustafa

(1964-)

6 Mayıs 2018[53] 29 Haziran 2019 Bağımsız
—
8   Enes el-Ebda

(1967-)[50]

29 Haziran 2019[54] 12 Temmuz 2020 Suriye Ulusal Konseyi
—
9   Nasır el-Hariri

(1977-)

12 Temmuz 2020 12 Temmuz 2021 Bağımsız Devrimci Hareket
—
10 Salim el-Muslat

(1959-)

12 Temmuz 2021[55] 12 Eylül 2023 Suriye Aşiretler ve Klanlar Konseyi
—
11   Hadi el-Bahra

(1959-)

12 Eylül 2023 Görevde Bağımsız
—

Suriye Geçici Hükûmeti

değiştir
Ana madde: Suriye Geçici Hükûmeti

Ulusal Koalisyon üyeleri 19 Mart 2013 tarihinde İstanbul'da düzenlenen bir konferansta Gassan Hitto'yu Suriye için kurulacak geçici hükümetin başbakanı olarak seçti. Hitto, 10 ila 12 bakan tarafından yönetilecek teknik bir hükümet kurulacağını açıkladı. Savunma Bakanı Özgür Suriye Ordusu tarafından seçilecekti.[56] Cevad Ebu Hatib 17 Mayıs 2016'dan[57] 10 Mart 2019'a[58] kadar Suriye Geçici Hükümetinin başbakan vekilidir.

Ayrıca bakınız

değiştir

Kaynakça

değiştir
  1. ^ "Hadi al-Bahra: President of a dead institution?". 13 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2024. 
  2. ^ a b c "Syria Opposition Expands, Closes Meeting". Naharnet. 31 Mayıs 2013. 25 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mayıs 2013. 
  3. ^ a b Black, Ian (21 Nisan 2013). "Syria: opposition anger over US refusal to fund arms". The Guardian. Londra. 
  4. ^ "Syria's opposition chooses president, formally signs coalition deal". Al Arabiya. 20 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2012. 
  5. ^ a b c Rebhy, Abdullah (11 Kasım 2012). "Syrian opposition groups reach unity deal". Associated Press. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  6. ^ "Syrian opposition elects moderate Islamist as prime minister". Reuters. 14 Eylül 2013. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Eylül 2013. 
  7. ^ "Islamist rebels in Syria reject National Coalition". BBC News. 25 Eylül 2013. 27 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2013. 
  8. ^ Leverrier, Ignace (12 Kasım 2012). "Composition de la "Coalition nationale des Forces de la Révolution et de l'Opposition syrienne"" (Fransızca). Le Monde. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  9. ^ Moaz al-Khatib: The priority is to save Syria. Al Jazeera. 3:11. 30 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Haziran 2013.  Tarih değerini gözden geçirin: |tarih= (yardım)
  10. ^ Elizabeth Dickinson (4 Eylül 2013). "Qatar's emir proposes Jerusalem fund as Arab League summit opens – The National". Thenational.ae. 10 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2013. 
  11. ^ a b "The National Coalition of Syrian Revolutionary and Opposition Force". Suriye Yerel Koordinasyon Komiteleri. 12 Kasım 2012. 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  12. ^ "Main bloc quits Syrian National Coalition over Geneva". The Times of Israel. 21 Ocak 2014. 22 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  13. ^ a b c [ölü/kırık bağlantı]"Islamic groups reject Syria opposition bloc". France 24. 19 Kasım 2012. 28 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  14. ^ "Islamist rebels in Syria reject National Coalition". BBC News (İngilizce). 25 Eylül 2013. 7 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Aralık 2024. 
  15. ^ "Syria Today 16-11-2012". Suriye Yerel Koordinasyon Komiteleri. 17 Kasım 2012. 22 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  16. ^ "العربية لوسائل الإعلام والمعلومات الإسلامية من الأخبار والفتاوى والمنتديات والمدونات التعلمية فيما يتضمن التسجيلات الصوتية وأفلام فيديو، وصحف، ومجلات، ومقالات الأخبار". EsinIslam. 13 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2013. 
  17. ^ Atassi, Basma (20 Kasım 2012). "Aleppo rebels retract rejection of coalition". Al Jazeera English. 2 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2012. 
  18. ^ Holmes, Oliver (19 Kasım 2012). "UPDATE 2-Syrian rebels say they seize base on Damascus outskirts". Thomson Reuters. 17 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  19. ^ "Syria Kurdish leader rejects new coalition". Reuters. 21 Kasım 2012. 10 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Haziran 2015. 
  20. ^ "PYD Leader Skeptical of Kurdish Agreement With Syrian Opposition". Rudaw.net. 9 Mart 2013. 23 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  21. ^ "Their own men". The Economist. 3 Ekim 2013. 
  22. ^ "Military Political Complex". Syria:direct. 6 Ekim 2013. 15 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2017. 
  23. ^ "Leader of U.S. Supported Syrian Rebel Group Backs Al-Qaida". Modern Tokyo Times. 2 Haziran 2016. 3 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Haziran 2016. 
  24. ^ "First FSA-Led Faction De-recognize "Syrian Coalition"". Syria Call. 25 Nisan 2018. 23 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2018. 
  25. ^ "GCC recognizes Syria's new opposition bloc". Al Arabiya. 12 Kasım 2012. 26 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Kasım 2012. 
  26. ^ "François Hollande reconnaît la coalition nationale syrienne" (Fransızca). France 24. 13 Kasım 2012. 17 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2012. 
  27. ^ "Hollande reconnaît la coalition nationale syrienne" (Fransızca). Reuters. 13 Kasım 2012. 14 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Kasım 2012. 
  28. ^ "Turkey recognises new Syrian opposition". France 24. 15 Kasım 2012. 19 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  29. ^ "Siria/ Monti: Coalizione nazionale è rappresentante legittima". lanuovaprovincia.it. 19 Kasım 2012. 10 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2021. 
  30. ^ "Syria conflict: UK recognises opposition, says William Hague". BBC News. 20 Kasım 2012. 20 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  31. ^ "España reconoce como único representante legítimo del pueblo sirio a la nueva coalición opositora". Europa Press. 28 Kasım 2012. 12 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2012. 
  32. ^ "España reconoce a la coalición opositora a Al Assad como único representante sirio". ABC. 29 Kasım 2012. 21 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Aralık 2012. 
  33. ^ "España invita al líder de la oposición como "representante del pueblo sirio"". El País. 29 Kasım 2012. 2 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Aralık 2012. 
  34. ^ "Søvndal: Danmark anerkender Syriens opposition". Information (Danca). 9 Aralık 2012. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Aralık 2012. 
  35. ^ "Norge anerkjenner Syrias opposisjon". Verdens Gang (Norveççe). 9 Aralık 2012. Erişim tarihi: 9 Aralık 2012. 
  36. ^ a b c d "Meer erkenning oppositie Syrië" (Felemenkçe). [NU.nl]. 10 Aralık 2012. 12 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2012. 
  37. ^ Madhani, Aamer (12 Aralık 2012). "Obama says U.S. will recognize Syrian opposition". USA Today. 19 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2017. 
  38. ^ "Syrian Opposition Council". Australian Minister for Foreign Affairs. 13 Aralık 2012. 2 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Aralık 2012. 
  39. ^ "Malta on Friday officially recognised the Syrian Opposition National Coalition as the sole legal representative of Syria". Al Jazeera Blogs. 8 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Haziran 2015. 
  40. ^ "EU recognises Syria opposition bloc". Al Jazeera English. 19 Kasım 2012. 21 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Kasım 2012. 
  41. ^ "Syrian coalition to name ambassador to France". France 24. 17 Kasım 2012. 17 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2012. 
  42. ^ "UK recognises Syria opposition". BBC News. 20 Kasım 2012. 27 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2020 – bbc.com vasıtasıyla. 
  43. ^ "Syria opposition names London 'ambassador'". Theaustralian.com. 27 Kasım 2012. Erişim tarihi: 9 Eylül 2013. 
  44. ^ "Qatar asks Syrian opposition to name ambassador". Yahoo. Erişim tarihi: 23 Kasım 2012. 
  45. ^ "First Syrian opposition embassy opens in Qatar". GlobalPost. 27 Mart 2013. 29 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2013. 
  46. ^ "Syrian Opposition Coalition Office Gains Foreign Mission Status in Washington". Etilaf.us. Etilaf. 14 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2014. 
  47. ^ "Syria opposition names interim leader". Al Jazeera English. 21 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2014. 
  48. ^ "Syrian opposition bloc appoints new leader". Al Jazeera English. 5 Ocak 2015. 8 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2015. 
  49. ^ "Syrian Coalition Re-elects Presidential Body for 2nd Term". 2 Ağustos 2015. 26 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ağustos 2015. 
  50. ^ a b "Anas Al Abde". National Coalition of Syrian Revolution and Opposition Forces. 7 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2016. 
  51. ^ "Syrian opposition elects new leader". The Times of Israel. AP. 5 Mart 2016. 7 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2016. 
  52. ^ "Leading Syrian opposition body elects dissident Riad Seif as new chief". Middle East Eye. 6 Mayıs 2017. 17 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mayıs 2017. 
  53. ^ "Abdulrahman Mustafa". National Coalition of Syrian Revolutionary and Opposition Forces. May 2018. 2 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2018. 
  54. ^ "Anas Al Abde". National Coalition of Syrian Revolutionary and Opposition Forces. 29 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Eylül 2019. 
  55. ^ "Salem al-Meslet, New Opposition President, Met with Optimism and Pessimism". The Syrian Observer. 15 Temmuz 2021. 3 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ağustos 2021. 
  56. ^ "Syrian rebels to choose interim defence minister | Middle East". World Bulletin. 29 Mart 2013. 19 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2013. 
  57. ^ "Jawad Abu Hatab". Syrian National Coalition of Syrian Revolution and Opposition Forces. 22 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2016. 
  58. ^ al-Khateb, Khaled (15 Mart 2019). "Is this the end of the Syrian Interim Government?". Al-Monitor. 5 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mart 2019. 

Dış bağlantılar

değiştir
"https://tr.wiki.x.io/w/index.php?title=Suriye_Muhalif_ve_Devrimci_Güçler_Ulusal_Koalisyonu&oldid=34435056#Başkanlar" sayfasından alınmıştır