Mahrem, İslâm'da evlenilmesi haram olan (nikâh düşmeyen) kişi.[1][2] Mahrem sözcüğü Arapça haram (yasaklanmış) kökünden gelir.[1] Mahrem olmayan kimselere (evlenilebilen kimselere) nâmahrem denir.[3] Nâmahrem sözcüğü Türkçede yabancı, el anlamında da kullanılır.[3]

İslâm'da mahremiyet durumu ikiye ayrılır: sürekli mahremlik ve geçici mahremlik. Mahrem kavramı gündelik kullanımda daha çok birinci grubu kastetmek için kullanılır. Kadınların mahremlerin yanında örtünmeleri ile ilgili -başlarını ve kollarını açabilmek gibi- çeşitli kolaylıklar mevcuttur.[1]

Sürekli mahremiyet

değiştir

Evlenilmesine hiçbir zaman müsaade edilmeyen kimseler şunlardır:[1]

  • Kanbağı olan akrabalardan torun, evlat, anne, baba, dede, nine, kardeş, teyze, dayı, hala, amca, yeğen
  • Evlilik yoluyla edinilen (sıhrî) akrabalardan kaynana, kayınbaba, eşlerin başkalarından olan çocukları, evlatların eşleri
  • Süt yoluyla edinilen akrabalardan süt anne; süt annenin eşi, annesi, babası, çocukları; kendisinin süt çocukları, süt kardeşleri ile eşinin süt çocukları ve torunları (süt fürû)
  • Daha önce üç kere boşanmış kadınlar

Geçici mahremiyet

değiştir

Geçici mahrem olan kimseler ile mahremliklerine neden olan durum ortadan kalktığında evlenilebilir. Bu kimseler şunlardır:[1]

  • Bir başkasıyla evli kadınlar[Not 1]
  • Gayrimüslim erkekler
  • Müslüman, Yahudi ve Hristiyanlar (Ehl-i kitap) haricindeki kadınlar[Not 2]
  • Eşin kızkardeşleri
  • Eşin kardeşlerinin çocukları (evlilik bağıyla edinilen yeğenler)
  • Eşin teyze ve halaları
  1. ^ İslam'da sadece erkeklerin çok eşliliğine izin verilmiştir.
  2. ^ Yahudi ve Hristiyan kadınlarla (İslam'a geçmeseler bile) evlenmek caizdir. (Mâide, 5)

Kaynakça

değiştir
  1. ^ a b c d e Dinî kavramlar[ölü/kırık bağlantı] Diyanet.gov.tr. Erişim: 12 Kasım 2012.
  2. ^ "mahrem." Güncel Türkçe Sözlük. Türk Dil Kurumu. Erişim: 12 Kasım 2012.
  3. ^ a b "namahrem." Güncel Türkçe Sözlük. Türk Dil Kurumu. Erişim: 12 Kasım 2012.