Yaylım ateşi

Yaylım ateşi, temel olarak verilen bir komut üstüne hafif veya ağır ateşli silahların aynı anda ateşlenmesi ile oluşan atış perdesidir. Bu atış şeklinin icrası ile amaç düşmanın taarruzda kalmasını engellemek, hareket kabiliyetini en aza indirmek veya zaten taarruza geçmiş düşman unsurun taarruzunu kırmaktır. Uygulamanın ilk kullanılmaya başlaması Napolyon Savaşları dönemine tarihlenir. Bu ilk devirlerde amaç belirli bir hat üzerinde sabit duran piyadeyi en kısa sürede etkisiz hale getirmek ve süvari taarruzunu olabildiğince kırmaktır. En yaygın ve ağır sonuçları olan uygulamaları ise teknolojinin de gelişmesi ile I. ve II. Dünya Savaşları sırasında görülmektedir. Özellikle 1. Dünya Savaşı sırasında yenilikçi bir ordu olan Fransız ordusu tarafından, bu savaş taktiği uygulanmıştır.

Sanayi Devriminin ardından büyük bir hızla gelişen silah sanayisi tüm dünyada başlayan silahlanma yarışı ile birlikte otomatik silahların ve mitralyözlerin ortaya çıkmasını sağladı. Bu silah sistemleri atış yapıldıktan sonra tekrar elle doldurulmaya gerek olmadan kısa bir süre içinde olabildiğince çok merminin düşman üzerine atılması prensibi ile çalışıyordu. Böylece dünya savaşları sırasında pek çok cephede yaylım ateşi sonucu yüz binlerce asker hayatını kaybetti. Bu tip siper savaşları sırasında yaylım ateşi uygulaması temel olarak iki amaca hizmet ederdi. Ya piyadeler düşman üstüne yoğun bir yaylım ateşi açtıktan sonra hücuma geçerler ya da üstüne taarruz edilen taraf yaylım ateşi sayesinde süngülerini takarak kitle halinde üstüne koşan düşmanın durdurmaya çalışırdı. Atış gücünü arttıran teknolojilerden dolayı orduların siper savaşları süresince cepheden taarruz yapma istekleri büyük oranda kırılmış ve savaşın nihai sonucunu getirecek saldırılar seyrekleşerek savaşların süreleri oldukça uzamıştır.