Carlo Sforza

Kont Carlo Sforza (24 Ocak 1872 - 4 Eylül 1952), İtalyan diplomat ve faşizm karşıtı bir politikacı.

Kont Carlo Sforza
İtalya Dışişleri Bakanı
Kişisel bilgiler
Doğum	Carlo Sforza 24 Ocak 1872 Lucca, İtalya Krallığı
Ölüm	4 Eylül 1952 (80 yaşında) Roma, İtalya

Sforza; Montignoso, Toskana ve Elisabetta Pierantoni'deki bir arşivci ve ünlü bir tarihçi olan Kont Giovanni Sforza'nın (1846-1922) ikinci oğlu olarak Lucca'da doğdu. Ailesi ipek tüccarlığı yapıyordu. Babası, on beşinci ve on altıncı yüzyıllarda Milano Dükalığı'nı yöneten Sforza Evi'nin gayri meşru bir kolu olan Castel San Giovanni Kontlarının soyundan geliyordu. 1936'da ağabeyinin ölümüyle Carlo, 1910'da babasına verilen kalıtsal Kont unvanını devraldı.

Pisa Üniversitesi'nden hukuk fakültesini bitirdikten sonra, Sforza 1896'da diplomasiye girdi. Kahire (1896) ve Paris'te (1897) konsolosluk ataşesi, ardından Konstantinopolis (1901) ve Pekin'de konsolosluk sekreteri olarak görev yaptı. Daha sonra 1905'te Bükreş'te Maslahatgüzar olarak atandı, ancak diplomatik bir olay, aynı yılın Aralık ayında istifa etmesine neden oldu. Yine de Algeciras Konferansı'nın İtalyan delegesi Marquis Emilio Visconti-Venosta'nın özel sekreteri olarak gönderildi.

Visconti-Venosta'nın tavsiyesi, Jön Türk Devrimi'ne tanık olduğu Konstantinopolis'e (1908-1909) Maslahatgüzar olarak gönderilmeden önce, ona Madrid'deki elçilik ilk sekreteri (1906-1907) görevini kazandırdı. 1909'da Londra Büyükelçiliği Müsteşarı, daha sonra ilk hükûmet deneyimini birkaç ay boyunca Fortis kabinesinde İtalyan dışişleri bakanının kabine sekreteri olarak yaptı. 1911'den 1915'e kadar, Çin İmparatorluğu'nun çöküşüne tanık olduğu ve yeni Çinli yetkililerle Tientsin'in İtalyan imtiyazı statüsünü yeniden müzakere ettiği Pekin'e geri gönderildi.

Sforza, I. Dünya Savaşı'na Müttefikler tarafında bir İtalyan müdahalesinden yanaydı. 1915'ten 1919'a kadar, Korfu'da sürgündeki Sırp hükûmetine büyükelçi olarak gönderildi. Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Giovanni Giolitti'nin altında İtalyan dışişleri bakanı oldu. 1921'de Sforza, önemli Fiume limanını özgür bir şehir olarak tanıyan Rapallo Antlaşması'nı imzalayarak milliyetçi sağcı güçleri üzdü. Dışişleri Bakanı olarak, Fiume'de şair Gabriele D'Annunzio'nun önderlik ettiği proto-faşist kan davasının kırılmasında etkili oldu. 4 Temmuz 1921'de Giolitti kabinesinin düşüşüne kadar dışişleri bakanı olarak kaldı.

Sforza, Şubat 1922'de Fransa'ya büyükelçi olarak atandı, ancak dokuz ay sonra, Benito Mussolini'nin iktidara gelmesinden sonra 31 Ekim'de görevinden istifa etti. 1926'da sürgüne zorlanana kadar Senatodaki anti-faşist muhalefete önderlik etti. Eşinin memleketi Belçika'da sürgünde yaşarken Sforza, Avrupa Diktatörlükleri, Çağdaş İtalya veya Avrupa'nın Sentezleri adlı kitapları da yayınladı. Faşist ideolojiyi analiz ettiği ve onun iyi dilekçilerine ve İngiltere, Fransa ve başka yerlerdeki farklı "yatıştırıcılara" saldırdığı pek çok makale gibi. Giustizia e Libertà hareketinin (marksist olmayan sol) lideri Carlo Rosselli'nin 1937'de Fransa'da öldürülmesinden sonra, Kont Sforza sürgündeki İtalyan antifaşizminin fiili lideri oldu.

Sforza, Haziran 1940'taki Alman işgaline kadar Belçika ve Fransa'da yaşadı. Daha sonra yaşadığı İngiltere'ye yerleşti ve Amerika Birleşik Devletleri'ne taşındı ve burada antifaşist Mazzini Derneği'ne katıldı. Ağustos 1942'de Uruguay'ın Montevideo kentinde düzenlenen İtalyan-Amerikan Kongresine katılarak, Atlantik Tüzüğü içinde bir İtalyan liberal demokratik cumhuriyetinin kurulması için sekiz maddelik bir gündem sundu. Konferans Sforza'nın gündemini onayladı ve onu "İtalyan antifaşistlerinin manevi lideri" olarak nitelendirdi.

Eylül 1943'te teslim olduktan sonra ülkesine döndü ve Haziran 1944'te Ivanoe Bonomi'nin geçici antifaşist hükûmetine katılma teklifini kabul etti. Sforza, 1946'da İtalyan Cumhuriyetçi Partisi'ne üye oldu.

Dışişleri bakanı olarak (1947-1951) Avrupa İyileştirme Programını ve Trieste'nin yerleşimini destekledi. İtalya'nın Avrupa yanlısı politikasının ikna edici bir savunucusu ve tasarımcılarından biriydi ve De Gasperi ile İtalya'yı Avrupa Konseyi'ne götürdü. 18 Nisan 1951'de Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu'nu kuran Antlaşma'yı imzalayarak İtalya'yı kurucu üyelerden biri yaptı.

Kont Carlo Sforza 1952'de Roma'da öldü.