Euripos Kuşatması
Euripos Kuşatması (modern Halkida), 880'lerin ortalarında, Tarsus emiri Yazman el-Hadım liderliğindeki Abbasi filosunun şehri kuşatmasıyla meydana geldi. Yerel Bizans komutanı Oiniates, şehri başarıyla savundu ve kuşatma gücünün büyük bir bölümünü yok etti.
| Euripos Kuşatması | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
| Taraflar | |||||||
| Bizans İmparatorluğu | Abbâsîler | ||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
| Oiniates | Yazman el-Hadım | ||||||
Arka plan
değiştir820'lerde, Müslümanların Sicilya'yı fethinin başlaması ve Girit Emirliği'nin kurulması gibi iki olay, Bizans İmparatorluğu ile Akdeniz'deki Araplar arasındaki güç dengesini değiştirdi. İlki kısa süre sonra İtalya Yarımadasında Müslüman üslerinin kurulmasına yol açarken, Girit'in kaybı özellikle önemliydi çünkü Ege Denizi'ni sürekli Müslüman akınlarına açık hale getirdi.[1] Girit Sarazenlerinin baskınlarının yanı sıra Abbasi halifeleri de Kilikya sınır bölgelerinde güçlerini artırmaya çalıştılar ve Tarsus, Bizans topraklarına yönelik kara ve deniz saldırıları için ana üs haline geldi. Bu özellikle 882-891 yıllarında Yazman el-Hadım'ın Tarsus valisi olarak görev yaptığı dönemde yaşandı.[1]
Euripos Kuşatması
değiştirYazman, 883 yılında büyük bir Bizans saldırısında galip geldikten kısa bir süre sonra Yunanistan'ın Bizans vilayetlerine büyük bir baskın yapmak için kuvvetlerini bir araya getirdi.[1] 11. yüzyıl Bizans tarihçisi İoannis Skilicis'e göre, Yazman filosu otuz koumbaria'dan (iyi yük gibi savaş için tasarlanmış büyük savaş gemileri) oluşuyordu ve Euripos kentinde bir saldırı başlattı (Euripos, Orta Yunanistan ve Euboea adası arasındaki Eğriboz Boğazı'nda bulunan Khalkis'e verilen Bizans ismidir). Makedon İmparator I. Basil, Yazman'ın niyetini haber almıştı ve yerel Hellas valisi Oineiates, eyaletinin birliklerini bir araya getirerek, duvarları onarıp taş döşeyerek, mancınıklar yerleştirerek saldırıyı karşılamaya hazırlandı.[2]
Skylitzes, Tarslıların şehre art arda saldırılar düzenlediklerini, ancak savunmacılar tarafından "taş, füze ve dart fırlatmaya yarayan makineleriyle" püskürtüldüklerini bildirir. Birkaç Arap gemisini batıran Rum ateşi ile donatılmış kendi gemileri de saldırılara katıldı. Sonunda Yazman, birliklerinin saflarına altınla dolu büyük bir kalkan yerleştirdi ve duvara tırmanan ilk adamlarını yüz bakireyle ödüllendirmeye söz verdi. Kuşatılanlar bunu görünce, son saldırının yaklaştığını anladılar ve bu yüzden birbirlerini cesaretlendirerek kendi başlarına bir saldırı başlattılar. Saldırı başarılı oldu, kuşatanların çoğu öldü.[2]
Skylitzes, Yazman'ın da "ilk karşılaşmada" öldürdüğünü bildirse de, bu doğru değildir, çünkü Taberî, Yazman'ın 886'da ve 888'de Bizans'a karşı başka baskınlar başlattığını ve 891'deki bir kuşatma sırasında öldürüldüğünü kaydeder.[2]
Sonrası
değiştirBizans'ın başarısına rağmen, Sarazen akınları hız kesmeden devam etti ve 10. yüzyılın başlarında Trabluslu Leon ve Tarsuslu Damyanah'ın faaliyetleri ile arttı ve 904'te Bizans İmparatorluğu'nun ikinci şehri olan Selanik'in Yağmalanması ile doruğa ulaştı. Ancak 920'lerden sonra Bizanslılar üstünlüğü ele geçirmeye başladılar, Girit, Kıbrıs, Tarsos ve Kilikya'nın 960'larda II. Nikiforos yönetiminde toparlanmasıyla sonuçlandı.[1]
Kaynakça
değiştir- ^ a b c d Pryor & Jeffreys 2006.
- ^ a b c Wortley 2010.
Ek kaynaklar
değiştir- Fields, Philip M., ed. (1987). El-Sebar'ın Tarihi, Cilt XXXVII: Abbāsid'in Kurtarılması: Zanj Sonuna Karşı Savaş, MS 879–893 / AH 266–279 . Yakın Doğu Çalışmalarında SUNY Serisi. Albany, New York: New York Press Eyalet Üniversitesi. ISBN Fields, Philip M., ed. (1987). Fields, Philip M., ed. (1987).
- Pryor, John H.; Jeffreys, Elizabeth M. (2006). The Age of the ΔΡΟΜΩΝ: The Byzantine Navy ca. 500–1204. Leiden and Boston: Brill Academic Publishers. ISBN 978-90-04-15197-0. 3 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2020.
- Wortley, John, (Ed.) (2010). John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811-1057 [İoannis Skilicis: Bizans Tarihinin Bir Özeti, 811-1057] (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-76705-7.