Culloden Savaşı
Culloden Savaşı, 1745 Jakobite yükselişinin en son çatışmasıdır. 16 Nisan 1746'da Charles Edward Stuart'ın Jakobite ordusu Cumberland Düklüğü Prince William Augustus komutası altında İngiliz hükûmeti tarafından yenilmiştir. İskoçya'da Inverness yakınlarındaki Drummossie bozkırında son kez İngiliz topraklarında perdeli savaş yapılmıştır.
| Culloden Savaşı | |||
|---|---|---|---|
| 57°28′38″K 04°05′33″B / 57.47722°K 4.09250°B | |||
| Taraflar | |||
 JacobitesSupported by:  France |
 Great Britain | ||
| Komutanlar ve liderler | |||
|
Prince Charles Stuart George Murray Donald Cameron John O'Sullivan John Drummond James Drummond |
 Duke of Cumberland Willem van Keppel John Huske John Mordaunt Henry Hawley James Wolfe | ||
James Stuart'ın en yaşlı oğlu olan Charles, İngiliz tahtı için Stuart hanedanlığının sürgün edilmiş davacısıdır. İskoçya ve İngiltere'nin Stuart restorasyonu desteği olduğuna inanarak, Temmuz 1745'te İskoçya'ya çıktı: İskoç Jacobite destekçilerinden oluşan bir ordu kurarak, Eylül'e kadar Edinburgh'u aldı ve Prestonpans'ta bir İngiliz hükûmet gücünü yendi . Hükûmet, ayaklanmayla başa çıkmak için Kıtadan 12.000 askeri geri çağırdı: İngiltere'nin Jacobite işgali, nispeten az sayıda İngiliz asker toplayarak geri dönmeden önce Derby'ye kadar ulaştı.
Sınırlı Fransız askeri desteğine sahip olan Jacobites, 1746'nın başlarında önemli bir hükûmet ordusunun onlara karşı çıktığı İskoçya üzerindeki kontrollerini sağlamlaştırmaya çalıştı. Falkirk'teki içi boş bir Jacobite zaferi, stratejik durumu değiştirmeyi başaramadı: erzak ve maaşın azalması ve hükûmet birliklerinin ikmal edilmesi ve İngiliz hükümdarı George'un oğlu Cumberland Dükü altında yeniden düzenlenmesi ile II, Jacobite liderliğinin ayakta durmak ve savaşmaktan başka çok az seçeneği kaldı. İki ordu sonunda Cumberland'ın daha büyük, iyi dinlenmiş kuvvetine avantaj sağlayan arazide Culloden'de karşılaştı. Jacobites kanlı bir yenilgiye uğrarken, savaş yalnızca bir saat sürdü; 1.500 ila 2.000 Jacobite öldürüldü veya yaralandı, yaklaşık 300 hükûmet askeri öldürüldü veya yaralandı. İskoçya'da belki 5.000 - 6.000 Jacobite silahlı kalırken, liderlik dağılma kararı alarak ayaklanmayı etkili bir şekilde sona erdirdi.[1]
Culloden ve sonrası güçlü duygular uyandırmaya devam ediyor. Glasgow Üniversitesi, Cumberland Dükü'ne fahri doktora verdi, ancak birçok modern yorumcu, savaşın sonuçlarının ve ardından Jacobite sempatizanlarına yönelik baskıların acımasız olduğunu ve Cumberland'a "Kasap" lakabını kazandırdığını iddia ediyor. Daha sonra İskoç Dağlık Bölgesi'ni Büyük Britanya Krallığı'na daha fazla entegre etmek için çaba gösterildi; Jacobites'e bir orduyu hızla seferber etme olanağı sağlayan İskoç klan sistemini baltalamak için sivil cezalar getirildi.
Arka plan
değiştir
</img>
</img>Stuart Evi'nin son hükümdarı Kraliçe Anne, hayatta kalan çocuğu olmadan 1714'te öldü. Yerleşim Yasası 1701 hükümlerine göre, yerine ikinci kuzeni George geçti. James VI ve benim kızı olan anneannesi Elizabeth aracılığıyla Stuart'ların soyundan gelen Hannover Evi'nden I. Bununla birlikte, özellikle İskoçya ve İrlanda'daki birçok kişi, Roma Katolikliği nedeniyle Yerleşim Yasası uyarınca ardıllıktan dışlanan Anne'nin sürgündeki üvey kardeşi James'in taht iddiasını desteklemeye devam etti .
23 Temmuz 1745'te James'in oğlu Charles Edward Stuart, babası için tahtı geri almak amacıyla Batı Adalarındaki Eriskay'a çıktı ve ona yalnızca " Moidart'ın Yedi Adamı " eşlik etti.[2] İskoç destekçilerinin çoğu, Fransa'ya dönmesini tavsiye etti, ancak Lochiel'den Donald Cameron'ı kendisini desteklemeye ikna etmesi, başkalarını taahhütte bulunmaya teşvik etti ve 19 Ağustos'ta Glenfinnan'da Jacobite standardının yükseltilmesiyle isyan başlatıldı. Jacobite ordusu 17 Eylül'de Edinburgh'a girdi. James ertesi gün İskoçya Kralı ilan edildi ve Charles da onun naibi oldu.[3] Daha fazla asker çeken Jacobites, 21 Eylül'de Prestonpans Savaşı'nda bir hükûmet gücünü kapsamlı bir şekilde yendi. Londra hükûmeti şimdi, Kralın küçük oğlu ve Flandre'deki İngiliz ordusunun komutanı Cumberland Dükü'nü 12.000 askerle birlikte geri çağırdı.[4]
15 ila 20 üst düzey liderden oluşan bir komite olan Prens Konseyi, İngiltere'yi işgal etme planlarını tartışmak için 30 ve 31 Ekim'de bir araya geldi. İskoçlar konumlarını sağlamlaştırmak istediler; bir İngiliz ayaklanmasına veya Fransız çıkarmasına yardım etmeye istekliydiler, ancak kendi başlarına değil.[5] Charles için ana ödül İngiltere'ydi; Hanoverlileri ortadan kaldırmanın bağımsız bir İskoçya'yı garanti edeceğini savundu ve İskoçlara, Fransızların güney İngiltere'ye çıkmayı planladıklarına ve sınırı geçtikten sonra binlerce İngiliz destekçisinin kendisine katılacağına dair güvence verdi.[6]
Konsey, şüphelerine rağmen, vadedilen İngiliz ve Fransız desteğinin gelmesi şartıyla işgali kabul etti. Jacobite Ordusu 8 Kasım'da [7] İngiltere'ye girdi ve 15 Kasım'da Carlisle'ı ele geçirdi, Preston ve Manchester üzerinden güneye devam etti ve 4 Aralık'ta Derby'ye ulaştı. Bir Fransız çıkarmasına veya önemli sayıda İngiliz askerine dair hiçbir işaret yoktu ve Jacobites, her biri iki katı büyüklüğünde iki ordu arasında yakalanma riskini aldı: Londra'dan kuzeye ilerleyen Cumberland ve Newcastle'dan Tyne'dan güneye ilerleyen George Wade. . Charles'ın muhalefetine rağmen, Konsey ezici çoğunlukla geri çekilmeden yanaydı ve ertesi gün kuzeye döndü.[8]
Clifton Moor'daki bir çatışma dışında, Jacobite ordusu takipten kaçtı ve 20 Aralık'ta İskoçya'ya geri döndü. İngiltere'ye giriş ve çıkış önemli askeri başarılardı ve moral yüksekti. Jacobite gücü, Lord Lewis Gordon komutasındaki önemli bir kuzeydoğu birliğinin yanı sıra Fransız hizmetindeki İskoç ve İrlandalı müdavimlerin eklenmesiyle 8.000'in üzerine çıktı.[9] Highlands'in stratejik anahtarı olan Stirling Kalesi'ni kuşatmak için Fransız tarafından sağlanan topçu kullanıldı. 17 Ocak'ta Jacobites, kuşatma çok az ilerleme kaydetmesine rağmen Falkirk Muir Muharebesi'nde Henry Hawley komutasındaki bir yardım gücünü dağıttı.[10]
1 Şubat'ta Stirling kuşatması kaldırıldı ve Jacobites Inverness'e çekildi.[11] Cumberland'ın ordusu kıyı boyunca ilerledi ve 27 Şubat'ta Aberdeen'e girdi ve her iki taraf da hava düzelene kadar operasyonları durdurdu.[12] Kış boyunca birkaç Fransız sevkiyatı alındı, ancak Kraliyet Donanması'nın ablukası hem para hem de yiyecek kıtlığına yol açtı. Cumberland, 8 Nisan'da Aberdeen'den ayrıldığında, Charles ve subayları, en iyi seçeneklerinin savaşmak olduğu konusunda anlaştılar.[13]
Karşıt güçler
değiştirJacobite ordusu
değiştir
Jacobite Ordusunun genellikle büyük ölçüde Galce konuşan Katolik İskoçyalılardan oluştuğu varsayılır: gerçekte, rütbe ve dosyanın yaklaşık dörtte biri Aberdeenshire, Forfarshire ve Banffshire'da, diğer% 20'si Perthshire'dan alındı.[15][16] 1745'e gelindiğinde, Katoliklik küçük bir azınlığın koruyucusuydu ve İsyana katılanların büyük bir kısmı, yaralanmayan Piskoposlukçulardı.[17] Ordu ağırlıklı olarak İskoç olmasına rağmen, birkaç İngiliz asker artı İrlanda Tugayı ve Kraliyet Ecossais ile Fransız hizmetinde önemli sayıda İrlandalı, İskoç ve Fransız profesyonel içeriyordu .
Bir orduyu hızlı bir şekilde seferber etmek için Jacobites, kiracılarını askerlik hizmeti için yetiştirme konusunda birçok İskoç toprak sahibinin elinde tuttuğu geleneksel hakka büyük ölçüde güvenmişti. Bu, sınırlı, kısa vadeli bir savaş varsayıyordu: uzun bir sefer, daha fazla profesyonellik ve eğitim gerektiriyordu ve bazı Highland alaylarının albayları, adamlarının kontrol edilemez olduğunu düşünüyorlardı.[18] [note 1] Tipik bir 'klan' alayı, ağır silahlı tercümanlar tarafından yönetiliyordu ve onların astları sıradan askerler gibi hareket ediyordu.[20][21] Tezgâhtarlar, orantılı olarak yüksek kayıplar vererek ön safta görev yaptı; Appin Alayı'nın beyleri, alaylarından öldürülenlerin dörtte birini ve yaralananların üçte birini oluşturuyordu.[20] Pek çok Jacobite alayı, özellikle kuzeydoğudan olanlar, daha geleneksel bir şekilde organize edildi ve talim edildi, ancak Highland alaylarında olduğu gibi deneyimsizdi ve aceleyle eğitildi.
Jacobites, kampanyaya nispeten zayıf silahlı başladı. İskoçyalılar genellikle bir geniş kılıç, hedef ve tabanca ile donatılmış olarak resmedilseler de, bu esas olarak subaylar için geçerliydi; çoğu erkek, ana silahları tüfeklerle geleneksel tarzda talim edilmiş görünüyor.[22] Kampanya ilerledikçe, Fransa'dan gelen malzemeler ekipmanlarını önemli ölçüde geliştirdi ve Culloden'in zamanına kadar birçoğu 069 inç (1.752,6 mm) ile donatıldı. kalibreli Fransız ve İspanyol yangın kilitleri.[22]
Kampanyanın ikinci aşamasında, Jacobites, esas olarak Fransızca: Picquets gelen Fransız müdavimleri tarafından takviye edildi. veya bir Fransız-İrlandalı süvari birliği olan Fitzjames's Horse ile birlikte İrlanda Tugayı alaylarından müfrezeler. İrlanda Tugayından yaklaşık 500 adam savaşta savaştı ve bunların yaklaşık 100'ünün Fort Augustus'ta esir alınan 6. (Guise's) Foot'tan askere alındığı sanılıyordu. Royal Écossais ayrıca İngiliz asker kaçaklarını da içeriyordu; komutanı, birim İskoçya'ya vardıktan sonra ikinci bir tabur kurmaya çalıştı.[23] Jacobite süvarilerinin çoğu, at kıtlığı nedeniyle etkin bir şekilde dağıtılmıştı; Fitzjames', Strathallan'ın Atı, Can Muhafızları ve 'Scotch Hussars' Culloden'da azaltılmış bir mevcudiyetini korudu. Jacobite topçularının genellikle savaşta çok az rol oynadığı kabul edilir, toplardan biri hariç tümü 3 libreliktir.[23]
Hükümet ordusu
değiştirCumberland'ın Culloden'deki ordusu, dört İskoç birimi ve bir İrlandalı dahil olmak üzere 16 piyade taburundan oluşuyordu.[24] Piyade birimlerinin büyük bir kısmı zaten Falkirk'te harekete geçmişti, ancak o zamandan beri daha fazla talim edilmiş, dinlenmiş ve ikmal edilmişti.
Piyadelerin çoğu, Kıta hizmetinin deneyimli gazileriydi, ancak Jacobite ayaklanmasının patlak vermesi üzerine, askerlere tükenmiş birimlerin saflarını doldurmaları için ekstra teşvikler verildi. 6 Eylül 1745'te, 24 Eylül'den önce Muhafızlara katılan her askere 6 sterlin, ayın son günlerinde katılanlara 4 sterlin verildi. Teorik olarak, standart bir tek taburlu İngiliz piyade alayı, subaylar dahil 815 güçlüydü, ancak pratikte genellikle daha küçüktü ve Culloden'de alaylar yaklaşık 400 kişiden çok daha büyük değildi.[25]
Hükûmet süvarileri Ocak 1746'da İskoçya'ya geldi. Birçoğu, önceki yıllarını kaçakçılıkla mücadele görevlerinde geçirdikleri için savaş deneyimine sahip değildi. Standart bir süvaride bir Kara Hizmeti tabancası ve bir karabina vardı, ancak İngiliz süvarileri tarafından kullanılan ana silah, 35 inçlik bir bıçağa sahip bir kılıçtı.[26]
Kraliyet Topçuları, Culloden Muharebesi sırasında Jacobite emsallerinden büyük ölçüde daha iyi performans gösterdi. Ancak, kampanyanın bu noktasına kadar, hükûmet topçuları iç karartıcı bir performans sergiledi. Topçuların ana silahı 3 librelikti. Bu silahın menzili 500 yard (460 m) idi. ve iki çeşit atış yaptı: yuvarlak demir ve teneke kutu. Kullanılan diğer silah ise Coehorn havan topuydu . Bunların kalibresi vardı42⁄5 inç (11 santimetre).[27]
Kaynakça
değiştir- ^ Zimmerman, Doron. (2003) The Jacobite Movement in Scotland and in Exile, 1746–1759, pp. 23–25
- ^ Bonnie Prince Charlie: Truth or Lies. St Andrew Press. 2014. s. 2. ISBN 978-0861537839. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ The '45: Bonnie Prince Charlie and the untold story of the Jacobite Rising. first. Orion. 2003. s. 198. ISBN 978-0304355259. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Jacobites; A New History of the '45 Rebellion. Bloomsbury. 2016. s. 195. ISBN 978-1408819128. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Riding, p. 199.
- ^ "Scottish Nationalism and Stuart Unionism". Journal of British Studies. 49 (1, Scottish Special): 55-58. January 2010. doi:10.1086/644534. Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Duffy, p. 223
- ^ Riding, pp. 304–305
- ^ The History of the Rebellion. Nabu Publishing. 2014. ss. 329-333. ISBN 978-1295587384. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Riding, pp. 209–216
- ^ Home, pp. 353–354
- ^ Riding, pp. 377–378
- ^ Culloden: Great Battles. Oxford University Press. 2016. ss. 58-98 passim. ISBN 978-0199664078. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Harrington (1991), p. 53.; also Reid (1997), p. 45.
- ^ Jacobitism. Macmillan. 1998. s. 99. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ No Quarter Given: The Muster Roll of Prince Charles Edward Stuart's Army, 1745–46. Neil Wilson Publishing. 2001. s. 93. ISBN 978-1903238028. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Szechi (November 2001). "Elite Culture and the Decline of Scottish Jacobitism 1716–1745". Past & Present. 173 (173): 90-128. doi:10.1093/past/173.1.90.
- ^ Harrington (1991), pp. 35–40.
- ^ Reid (2006), pp. 20–21.
- ^ a b Reid (1997), p. 58.
- ^ Barthorp, Michael (1982).
- ^ a b Reid (2006), pp. 20–22.
- ^ a b Reid (2006), pp. 22–23.
- ^ Reid (2002), p. author's note.
- ^ Harrington (1991), pp. 25–29.
- ^ Harrington (1991), pp. 29–33.
- ^ Harrington (1991), p. 33.
Kaynak hatası: <ref> "note" adında grup ana etiketi bulunuyor, ancak <references group="note"/> etiketinin karşılığı bulunamadı (Bkz: Kaynak gösterme)